تاریخ معاصر

در 1802، « نگوين آن » تونكن ( شمال كشور )، آنام ( مركز ) و كوشن‏شين ( جنوب ) را متحد و خود را امپراتور ويتنام ساخت. از دهة 1860 فرانسويان در اين منطقه مداخله كردند، در 1883 سرزميني تحت‏الحمايه در ويتنام بوجود آوردند و در 1887 اتحاد هندوچين را -‏ شامل كامبوج و لائوس -‏ تشكيل دادند. در دهة 1930 شورشهاي ضد استعماري آغازگر دوره‏اي از جنگ و اشغال بود كه به مدت 40 سال طول كشيد. در 1940 ژاپن، ويتنام را اشغال و سرانجام حكومت دست‏نشانده‏اي تحت امپراتوري بائوداي برپا كرد. در 1941 هوشي‏مين، رهبر كمونيست، ويت‏مين را به صورت ارتش ملي‏گراي چريكي براي جنگ با ژاپنيها بنياد نهاد. در ماههاي آخر جنگ، ويت‏مين از امريكا كمك دريافت كرد. پس از تسليم ژاپن، جمهوري دمكراتيك ويتنام با رياست هوشي‏مين در هانوي تأسيس شد. فرانسه تا 1946 سلطة خود را بازنيافت، و در ابتدا جمهوري دموكراتيك ويتنام را به عنوان يك « كشور آزاد » داخل هندوچين فرانسه به رسميت شناخت. پس از برخورد ميان حكومت هانوي و فرانسويان، هوشي‏مين هانوي را ترك و جنگ چريكي را با استعمارگران و بائوداي، امپراتور به تخت بازگشته، آغاز كرد. ويت‏مين به تدريج تمام تونكن را به دست آورد و در 1954 فرانسويان را در ديِن‏بيِن‏فو، پس از 55 روز محاصره، وادار به تسليم كرد. قرارداد صلح ژنو ( ژوئيه 1954 ) ويتنام را به منطقة كمونيست در شمال و منطقة حكومت بائوداي در جنوب تقسيم كرد. انتخابات در سراسر كشور براي 1956 زمان‏بندي شده بود، ولي شمال از شركت امتناع كرد. در 1955 بائودين خلع شد و نگودين‏ديِم در ويتنام جنوبي اعلام جمهوري كرد. رژيم سركوبگر ديِم موجب تشويق فعاليت چريكهاي كمونيست در جنوب شد و در 1960 [ نيروي چريكي ] ويت كنگ ( كمونيست) با هدف سرنگون كردن دولت طرفدار غرب در ويتنام جنوبي تشكيل گرديد. در 1961 جان فيتزجرالد كندي، رئيس جمهور امريكا، مستشاران نظامي امريكايي را براي كمك به ويتنام جنوبي اعزام كرد. در 1964 گروه « مستشاران » به ارتشي از سربازان كادر امريكا بسط يافته بود. پس از حمله‏اي كه ادعا مي‏شود، ويتنام شمالي به ناوهاي نيروي دريايي امريكا كرد ( 1964 )، امريكا بمباران هوايي شمال را به طور منظم آغاز كرد. در پايان 1964 قريب به 200,000 نفر از نيروهاي رزمي امريكا در ويتنام درگير عمليات بودند. در برابر حملة موسوم به تت، كمونيستها در 1968 مقاومت شدند و ضعف ويتنام جنوبي آشكار گرديد. مخالفت با جنگ در امريكا افزايش يافت. در 1969 مذاكرات صلح آغاز شد ولي در 1970 نيروهاي امريكايي بر ضد ويت‏كنگ در لائوس و كامبوج فعال بودند. اين جنگ طبق موافقات صلح پاريس ( 1973 ) رسماً به پايان رسيد، ولي پس از عقب‏نشيني سربازان امريكايي ادامه يافت. از زمان تسخير جنوب ( 1975 ) از طرف كمونيستها و اتحاد مجدد ويتنام بازسازي كشور را جنگ مرزي با چين ( 1979 ) و اشغال كامبوج ( 1979 تا 1989 ) به دست نيروهاي ويتنامي به تأخير انداخته است. فقدان كمك و سرمايه‏گذاري غربي مانع توسعة اقتصادي بوده، و اين وضع، در تركيب با سركوب سياسي، منجر به فرار شمار كثيري پناه‏جو ( « قايق‏سوار » ) از كشور شده است. از 1989 كوشش براي جذب سرماية غربي موجب اتخاذ سياستهاي عملي‏گرايانه‏تري شده است.

دفاع

كل نيروهاي مسلح : 860،000 ( تخمين 1993 ) به‏علاوة 500،000 شبه‏نظامي نيروي منطقه‏اي خلق و نيروهاي محلي كه 6/2 ميليون تخمين زده مي‏شود. خدمت سربازي : 3 سال.

آموزش

ميزان باسوادي : 6/87% ( 1990 ). سنين تحصيل اجباري : 6 تا 11 سال. تعداد دانشگاه : 6.

اقتصاد

بيش از سه چهارم نيروي كار به كشاورزي، عمدتاً زراعت برنج، مي‏پردازد.كشتهاي ديگر شامل مانيوك، ذرت و سيب‏زميني شيرين براي مصرف داخلي، و كائوچو، چاي و قهوه براي صادرات است. منابع طبيعي شامل زغال‏سنگ، فسفات و قلع است. اين منابع اساس صنايع شمال كشور را تشكيل مي‏دهد. جنگ در ويتنام، درگيري در كامبوج و از دست دادن كارگران ماهر به خاطر مهاجرت، همگي تأثير وخيمي بر اقتصاد كشور گذاشته است. ويتنام به رغم مساعدت شوروي و كشورهاي اروپاي شرقي دردهة 1980، همچنان توسعه نيافته، و فاقد سرماية لازم براي حل مسائل اساسي مانند كمبود مواد غذايي است. پايان تقريباً كامل كمك از كشورهاي كمونيست سابق به مشكلات اقتصادي ويتنام افزوده است، و براي تشويق سرمايه‏گذاري غربي كوشش شده است.

جمهوری سوسیالیستی ویتنام کشوری در جنوب شرقی آسیا است که یکی از بیشترین رشدهای اقتصادی را در منطقه خود دارد و تلاش می‌کند تا سال ۲۰۲۰ به کشوری توسعه‌یافته تبدیل شود.

این کشور شمال با چین، از شمال غرب با لائوس و از جنوب غرب با کامبوج همسایه است. در جنوب این کشور دریای جنوبی چین قرار دارد.

در قرن ۱۹ فرانسه ویتنام را مستعمره خود کرد. ویتنام طی جنگ جهانی دوم به اشغال ژاپن درآمد. پس از جنگ دوباره فرانسه زمام امور را در ویتنام به دست گرفت اما تنها اندکی پس از آن در سال ۱۹۴۵، ویتنام استقلال خود را به دست آورد.

پس از استقلال ویتنام به دو قسمت شمالی و جنوبی تقسیم و نظام کمونیستی در شمال و نظام غیرکمونیستی در جنوب این کشور حاکم شد.

در سال ۱۹۶۵ آمریکا با فرستادن نیروهایی به ویتنام جنوبی به یاری جنوبی‌ها برای مقابله با شمالی‌ها شتافت. کمکی که به جنگ مشهور ویتنام منجر شد.

این جنگ ضررهای زیادی به آمریکایی‌ها وارد کرد و سرانجام در سال ۱۹۷۳ خاتمه یافت. در سال ۱۹۷۵ حکومت ویتنام جنوبی سرانجام سرنگون شد و در ویتنام حکومت کمونیستی برقرار شد.

ویتنام در سال ۱۹۷۹ به کامبوج حمله و آن را اشغال کرد. کامبوج با کمک چین موفق شد ویتنام را از خاک خود عقب براند. ویتنام عضو آ.سه.آن است.

سیاست در ویتنام

رئیس جمهور در این کشور رئیس حکومت است. او با رای شورای ملی از میان اعضای این شورا برای دوره‌ای پنج ساله انتخاب می‌شود.

رئیس دولت نخست وزیر است که رئیس جمهور او را از میان اعضای شورای ملی انتخاب می‌کند. کابینه را هم رئیس جمهور از میان پیشنهادات نخست وزیر برمی‌گزیند.

شورای ملی این کشور که وظیفه قانونگذاری را نیز به عهده دارد، ۵۰۰ کرسی دارد که اعضای آن با رای مردم برای دوره‌ای پنج ساله انتخاب می‌شوند.

اقتصاد در ویتنام

تولید ناخالص داخلی در این کشور 4/221 میلیارد دلار است. ۴۶ میلیون و ۴۲۰ هزار نفر نیروی کار این کشور را تشکیل می‌دهند. رشد تولید ناخالص داخلی ویتنام در سال ۲۰۰۷ میلادی 5/8 درصد بود.

نرخ بیکاری در این کشور 3/5درصد است. 8/14 درصد از مردم زیر خط فقر زندگی می‌کنند. در سال ۲۰۰۷ نرخ تورم در ویتنام ۸.۳ درصد بود.

محصولات صادراتی این کشور شامل نفت خام، محصولات دریایی، برنج، قهوه، الوار، چای، پوشاک و کفش است که به کشورهای آمریکا (۲۱.۲ درصد)، ژاپن (۱۲.۳ درصد)، استرالیا (۹.۴ درصد)، چین (۵.۷ درصد) و آلمان (۴.۵ درصد) صادر می‌شود.

محصولات وارداتی این کشور شامل ماشین‌آلات و تجهیزات، محصولات پتروشیمی، کود، مواد آلومینیومی، پنبه، سیمان و موتورسیکلت است که از کشورهای چین (6/17 درصد)، سنگاپور (9/12 درصد)، تایوان (5/11 درصد)، ژاپن (8/9 درصد)، کره جنوبی (4/8 درصد)، تایلند (3/7 درصد) و مالزی (2/4درصد) وارد می‌شود.

مردم ویتنام

جمعیت این کشور حدود ۸۶ میلیون و ۱۱۷ هزار نفر با میانگین سنی ۲۷ سال است. امید به زندگی برای زنان ۷۴ و برای مردان ۶۹ سال است.

حدود ۰.۴ درصد از جمعیت بزرگسال این کشور به بیماری ایدز مبتلا هستند. زبان رسمی این کشور ویتنامی است.

ارتباطات در ویتنام

در این کشور ۱۰ میلیون و ۸۰۰ هزار خط تلفن ثابت و ۳۳ میلیون و ۲۰۰ هزار خط تلفن همراه وجود دارد.

ویتنام ۱۰۶ هزار و ۷۷۲ میزبان اینترنتی و ۱۷ میلیون و ۸۷۰ هزار کاربر اینترنت دارد.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: